Grupa 7 - Wyżły.

Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.

Typ kontynentalny.

Próby pracy wymagane.

Wzorzec FCI nr 119

WYŻEŁ NIEMIECKI KRÓTKOWŁOSY

(Deutsch Kurzhaar)

Pochodzenie: Niemcy

Data publikacji obowiązującego wzorca: 25.10.2000

Użytkowanie: wszechstronny pies myśliwski.

RYS HISTORYCZNY:

Historia wyżła niemieckiego krótkowłosego sięga okresu, gdy szczególnie

w krajach śródziemnomorskich, psy były używane do polowań

z siecią na ptactwo oraz przy strzelaniu do ptaków w locie. Przez

Francję, Hiszpanię i Flandrię psy te dotarły na książęce dwory niemieckie.

Najważniejszą ich cechą była zdolność do wystawiania zwierzyny.

Wraz z wprowadzeniem strzelby dwustrzałowej (1750 r.) ich wykorzystywanie

stało się tym bardziej konieczne: strzelało się do ptaków

w locie przed psem. Zastosowanie tej techniki łowieckiej stanowiło

początek okresu przekształcania się psa wystawiającego w wielostronnego

psa myśliwskiego. Dokumentem najistotniejszym dla organizacji

i rozwoju hodowli wyżła niemieckiego krótkowłosego była „Księga

hodowli wyżła niemieckiego krótkowłosego” („Zuchtbuch Deutsch-

Kurzhaar”), wydana w 1897 r. Jej autor, książę Albrecht de Solms-

Braunfeld, przedstawił charakterystyczne cechy tej rasy, zasady oceny

cech morfologicznych oraz podstawowe metody przeprowadzania prób

pracy psów myśliwskich. Dzisiaj hodowla wyżłów niemieckich

krótkowłosych jest prowadzona zgodnie ze ścisłymi zasadami oraz

starannie opracowanymi próbami pracy. Wzorzec podaje wymagane

charakterystyczne cechy fenotypu tego wielostronnego psa myśliwskiego,

które umożliwiają mu wykonywanie różnorodnych zadań

łowieckich aż do późnej starości.

WYGLĄD OGÓLNY:

Pies o harmonijnych proporcjach, którego budowa wskazuje na siłę,

wytrzymałość i szybkość. Pełna dumy postawa, płynne linie sylwetki,

sucha głowa, właściwy sposób noszenia ogona, gęsta i błyszcząca sierść,

swobodny, przestrzenny chód podkreślają jego szlachetny wygląd.

WAŻNE PROPORCJE:

Długość tułowia powinna nieznacznie przekraczać wysokość w kłębie.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Silny, zrównoważony, godny zaufania, o wyważonych reakcjach, ani

nerwony, ani lękliwy, ani agresywny.

Sucha, kształtna, ani za ciężka, ani zbyt delikatna; odpowiednia do

wielkości i płci psa.

Mózgoczaszka:

Caszkaz: dostatecznie szeroka, lekko wysklepiona, ze słabo zaznaczoną

kością potyliczną. Rysa czołowa niezbyt głęboka, łuki brwiowe

dobrze rozwinięte.

Stop: średnio zaznaczony.

Trzewioczaszka:

Nos: wierzchołek nosa nieco wystający. Nozdrza dostatecznie otwarte,

szerokie i ruchome. W zasadzie w kolorze brązowym, może być

jednak czarny u psów o umaszczeniu czarnym lub mieszanym,

biało-czarnym; nos w kolorze cielistym lub plamisty jest dopuszczalny

tylko u zwierząt o białym umaszczeniu.

Kufa: długa, szeroka, gruba i mocna, umożliwiająca swobodne noszenie

zwierzyny. Widziany z profilu, grzbiet nosa lekko wysklepiony.

Dopuszczalne są wszystkie stopnie pośrednie między kształtem

szlachetnie garbatym (nos barani), a lekkim wybrzuszeniem linii

prostej. Zjawisko to występuje najwyraźniej u samców. Grzbiet

nosa zupełnie prosty jest także dopuszczalny, lecz mniej ceniony.

Poważną wadą jest natomiast wklęsły grzbiet nosa.

Fafle: ściśle przylegające do pyska, niezachodzące na siebie, mocno pigmentowane.

Od wierzchołka nosa wargi opadają niemal pionowo

w dół, potem łagodnym łukiem schodzą do średnio zaznaczonych

kącików warg.

Szczęki/uzębienie: zęby mocne. Szczęki silne, zgryz nożycowy prawidłowy

i pełny, co oznacza, że tylne powierzchnie siekaczy

górnych muszą stykać się z przednimi powierzchniami siekaczy

dolnych, a zęby osadzone są w dziąsłach pod kątem prostym.

Pełne uzębienie liczy 42 zęby.

Policzki: silne, dobrze umięśnione.

Oczy: średniej wielkości, niezbyt głęboko osadzone, ani niewypukłe.

Najlepiej w kolorze ciemnobrązowym. Powieki ściśle przylegające

do gałki ocznej.

Uszy: wysoko i szeroko osadzone, średniej wielkości. Opadają płasko,

bez fałd, po bokach głowy. Na końcach zaokrąglone. Nie powinny

być ani zbyt mięsiste, ani zbyt cienkie. Wyciągnięte do przodu,

powinny sięgać kącików warg.

O długości proporcjonalnej do wielkości psa, stopniowo rozszerzająca

się ku barkom. Mocno umięśniona, lekko wygięta. Na podgardlu skóra

ściśle przylegająca.

Linia grzbietu: prosta, lekko spadzista.

Kłąb: zaznaczony.

Grzbiet: silny, dobrze umięśniony. Wyrostki kolczyste powinny być

przykryte mięśniami.

Lędźwie: krótkie, szerokie dobrze umięśnione, płaskie lub lekko

wypukłe, dobrze związane.

Zad: szeroki, dobrze umięśniony i odpowiednio długi, niegwałtownie

ścięty, łagodnie opadający do ogona.

Klatka piersiowa: bardziej głęboka niż szeroka, dobrze rozwinięta

w części przedniej. Mostek musi sięgać jak najdalej do tyłu.

Mostek i staw łokciowy na tej samej wysokości. Żebra mocno

wysklepione, nie powinny być ani płaskie, ani beczkowate.

Ostatnie żebra nisko opadające.

Linia brzucha: sucha, unosząca się ku tyłowi regularnym łukiem.

Osadzony wysoko, gruby u nasady, następnie stopniowo coraz cieńszy,

średniej długości. U psów użytkowych skracany mniej więcej do połowy

długości. W stanie spoczynku luźno zwisający; w ruchu noszony

poziomo, nie za wysoko ponad linią grzbietu, niezakrzywiony. (W krajach,

gdzie istnieje zakaz obcinania ogonów, można zachować ogon

długości naturalnej; powinien on sięgać do stawu skokowego i być

noszony prosto lub lekko, szablowato wygięty.)

Kończyny przednie:

Widziane od przodu, powinny być proste i równoległe; widziane z boku,

muszą być osadzone wyraźnie pod tułowiem.

Bark: łopatki ściśle przylegające, osadzone ukośnie ku tyłowi, bardzo silnie

umięśnione, suche. Prawidłowe kątowanie łopatkoworamieniowe.

Ramiona: możliwie jak najdłuższe, mocno umięśnione, suche.

Łokcie: ściśle przylegające do tułowia, ale nie zbyt wciśnięte, ani

odstające na zewnątrz, osadzone głęboko z tyłu. Prawidłowe

kątowanie między ramieniem, a przedramieniem.

Przedramiona: proste, odpowiednio umięśnione, o silnym kośćcu, lecz

nie za grube.

Nadgarstki: mocne.

Śródręcza: lekko nachylone ku przodowi w stosunku do przedramienia.

Nigdy pionowe.

Łapy: zaokrąglone aż do kształtu łyżki, z palcami ściśle przylegającymi

do siebie i dostatecznie wypukłymi. Pazury mocne. Opuszki

dostatecznie grube i twarde, wytrzymałe. Zarówno w pozycji

stojącej, jak i w ruchu stopy nie mogą być skierowane, ani do

wewnątrz, ani na zewnątrz.

Kończyny tylne:

Widziane od tyłu są pionowe i równoległe. Dobrze zaznaczone kąty.

Mocny kościec.

Uda: długie, szerokie, dobrze umięśnione. Wyraźny kąt biodrowoudowy.

Kolana: mocne, kąt udowo-piszczelowy wyraźnie zaznaczony.

Podudzia: długie, mocno umięśnione, zwarte. Prawidłowe kątowanie

między podudziem, a śródstopiem.

Stawy skokowe: mocne.

Śródstopia: pionowe, mocne.

Łapy: jak przednie.

Krok kryjący dużo terenu, wydatny. Kończyny przednie i tylne poruszają

się równolegle w linii prostej. Pies porusza się dumnie.

Skóra: napięta, przylegająca, bez fałd.

Włos: krótki i gęsty, w dotyku suchy i twardy. Na głowie i uszach włos

cieńszy i krótszy; włos wyraźnie dłuższy pod ogonem. Sierść

musi pokrywać całe ciało psa.

Umaszczenie:

- brązowe, bez znaczeń,

- brązowe z drobnymi białymi plamkami lub cętkami na piersi i na

kończynach,

- brązowo-dereszowate z brązową głową, plamy lub cętki brązowe. Tło

takiego umaszczenia nie jest ani brązowe z białym, ani białe z brązowym,

lecz stanowi zwartą mieszaninę brązowo-białą, która daje

szatę w mało rzucającym się w oczy kolorze, bardzo cenioną przez

myśliwych. Na wewnętrznej stronie kończyn tylnych oraz na końcu

ogona kolor jest często o ton jaśniejszy.

- dereszowate jasnobrązowe z brązową głową i z brązowymi łatami lub

cętkami, lub bez łat. W tym przypadku włosów w kolorze brązowym

jest mniej, a dominująca jest sierść biała.

- białe z brązowymi znaczeniami na głowie, z brązowymi łatami lub

cętkami,

- czarne z tymi samymi odmianami co w przypadku koloru brązowego

lub dereszowatego,

- żółte znaczenia (podpalanie) są dopuszczalne,

- strzałka, plamiste i centkowane wargi są dopuszczalne.

Wysokość w kłębie:

psy: 62 - 66 cm

suki: 58 - 63 cm

WADY:

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane

jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

- Nieprawidłowa budowa, słabo zaznaczone różnice morfologiczne płci.

- Zbyt krótka kufa.

- Zbyt duże lub zbyt małe fafle.

- Brak w sumie dwóch zębów (P1 i M3), co oznacza, że na cztery P1

i dwa M3 może brakować najwyżej dwóch.

- Zbyt jasne oczy, oczy jastrzębie jasnożółte.

- Uszy zbyt długie, zbyt krótkie albo za ciężkie, za wąsko osadzone lub

pofałdowane.

- Luźna skóra szyi na podgardlu.

- Nieznacznie karpiowaty grzbiet.

- Za krótki zad.

- Za głęboka klatka piersiowa.

- Ogon noszony za wysoko ponad linią grzbietu lub za mocno zakrzywiony.

- Łokcie skierowane do wewnątrz lub na zewnątrz. Łapy skierowane na

zewnątrz lub do wewnątrz. Postawa przodu wąska lub szeroka.

- Słabe kątowanie tylnych kończyn.

- Stawy skokowe lekko beczkowate, nieznacznie krowie, zbyt ciasne.

Poważne wady:

- Ciężka budowa ciała, limfatyczność, gruby kościec.

- Wyraźnie zaznaczony stop.

- Nos barwy cielistej lub plamisty (z wyjątkiem psów, u którtych podstawowym

kolorem umaszczenia jest biały).

- Kufa spiczasta, wklęsły grzbiet nosa.

- Zgryz cęgowy lub częściowo cęgowy (u psów w wieku powyżej 4 lat

zgryz cęgowy powstały z wiekiem nie ma żadnego wpływu na ocenę

pod warunkiem, że stwierdzono prawidłowy zgryz na poprzednich

wystawach).

- Grzbiet wyraźnie karpiowaty lub lekko łękowaty.

- Klatka piersiowa niedostatecznie głęboka, słabo zaznaczone przedpiersie;

klatka piersiowa zbyt płaska lub beczkowata.

- Łokcie znacznie wystające na zewnątrz lub skierowane do wewnątrz.

- Nadgarstek zbyt miękki lub zdeformowany.

- Pionowe śródręcze.

- Postawa tylnych kończyn wyraźnie krowia lub beczkowata, zarówno

w postawie jak i w ruchu.

- Przebudowany zad.

- Szeroko rozstawione palce.

- Miękkie łapy.

- Ciężki chód.

- Przekraczające 2 cm różnice wymiarów w stosunku do norm

podanych we wzorcu.

Wady dyskwalifikujące:

- Poważne odchylenia od znaków morfologicznych charakterystycznych

dla określonej płci.

- Brak więcej niż dwóch zębów spośród czterech P1 i dwóch M3. Brak

jakiegokolwiek innego zęba (poza P1 i M3). Zęby niewidoczne traktowane

są jako brakujące z wyjątkiem sytuacji, kiedy Klub zaświadcza

o ich istnieniu podczas jednego z poprzednich przeglądów lub wystaw.

- Przodozgryz lub tyłozgryz, zgryz przemienny lub każda inna podobna

wada zgryzu.

- Dodatkowe zęby osadzone poza normalną linią uzębienia.

- Zajęczy warga, rozszczep podniebienia.

- Zbyt luźne powieki, entropium, ektropium, podwójne rzęsy.

- Deformacja klatki piersiowej.

- Wilcze pazury.

- Wszelkie wady charakterologiczne.

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie

umieszczone w worku mosznowym.